امامان معصوم-علیهم‏السلام-فرموده‏ اند: «نیة المؤمن خیر من عمله»1  و یا: «أفضل الأعمال أحمزها»2   نیت روح عمل، و کار دشوارى است. چون اصل کار را بسیارى از انسانها انجام مى‏دهند، اما همه قدرت نیت صحیح ندارند. اولا نمى‏شود کار ناپسند را «قربة الى الله» ، انجام داد . بنابراین، باید کار، شایستگى نزدیک ساختن انسان به خدا را داشته باشد؛ یعنى، «حسن فعلى» داشته باشد و ثانیا باید کار، از «حسن فاعلى» برخوردار باشد. در این صورت اگر این عمل از هر پیرایه‏اى منزه باشد، نیت آن بهتر از خود عمل است و البته این بسیار دشوار است و به همین جهت هم نیت، بهترین اعمال است؛ مثلا، کسى که کتابى مى‏نویسد طبیعتا علاقه دارد که نام او روى جلد آن نوشته شود؛ یا اگر کسى مسجد یا مؤسسه خیریه‏اى مى‏سازد، علاقمند است که نام او در چهره تابلو آن ثبت شود و یا در محافل برده شود و بعضى هم علاقه مندند که نامشان برده نشود تا دیگران بگویند: او بدان حد رسیده که حتى حاضر نشده مردم نامش را ببرند که این هم یک نوع ریاست؛ یعنى، گاهى انسان ریا مى‏کند و نمى‏داند که ریا کار است، که البته این ریاى مرموزى است و کمتر مورد توجه قرار مى‏گیرد و شیطان هم هر کسى را از راه مخصوص او فریب مى‏دهد. برخى هم براى این که دیگران نگویند فلان کس ریاکارى مى‏کند کار خیر را انجام نمى‏دهند که در حقیقت، سخن مردم انگیزه ترک کار خیر، است.

1-    اصول کافی ، ج 2 ، ص 84

2-    بحار ، ج 67 ، ص 237                                  مراحل اخلاق در قران –آیه الله جوادی آملی